13 mei 2024
In de meeste parken staan prima banken voor een chill. We hebben er een gevonden. Levensgezel is vast vooruit gegaan. Als dochter en ik aankomen vallen we midden in een spannende scène waarover levensgezel ons snel bijsmiepelt. Een zwerver stond zich midden in het park uit te ķleden met de bedoeling zichzelf in schone kleren te heisen. Na korte tijd komt er een politieauto, weliswaar met loeiende sirene aan, maar met drie uiterst kalme agenten die in opperste harmonie de situatie oplossen: de zwerver kleedt zich aan en vertrekt uit het park. Zo lijkt alles te gaan hier. Zonder strijd en in alle rust. De stad lijkt echter wel voorbereid op onheil. Op talloze plekken staan politie auto’s klaar en als je er op let zie je veel gele hesjes.Toch stoort het niet Hoe doen ze dat met zo’n hectische historie? We nemen een metro naar weer een ander deel van de stad. Van Alexander Platz lopen we naar het museumeiland. Het gemeentehuis, de dom, het paleis en andere bouwsels zijn neergezet in rijke periodes. Al die ruimte maakt me duizelig. Dat kennen we thuis alleen als we uitkijken over de zee. In de stad? Nergens, zelfs niet in Rotterdam.Misschien dat het daarom zo rustig is. Je kunt moeilijk slaags raken met zoveel vluchtruimte. Hoe we de weidsheid ook appreciëren, we prijzen ons gelukkig met de nabijheid van het middeleeuwse wijkje Nicolai. Hier vinden we straatjes met de huizen gezellig dicht opeen. Mét terrassen aan het water. Net als thuis.’Zullen we als compensatie de laatste avond Duits dineren?’, stelt iemand voor.
Het worden dikke asperges en schnitzels tijdens het gouden uur aan de Spree. Morgen kunnen we nog precies de panda’s in de Berliner Zoo bekijken. Ik durf te wedden dat we in het vliegtuig naar huis deze stad vergelijken met andere grootse hoofdsteden van Europa. Berlijn, douze points.