Europa (2)11 mei 2024
‘Heb ik geschreeuwd?’, vraag ik levensgezel. Het moet wel, de droom over de blauwe engel met schoudervullingen was zó levensecht geweest. Hij stortte neer en de enige die hem kon redden was ik. Maar hoe hard ik ook met mijn armen wapperde, ik was het vliegen verleerd. We starten de dag in de tent naast de Vietnamees. Ik kies het Franse ontbijt, mijn kompanen gaan voor traditioneel: ik heb een croissant, maar zij winnen met ei en kaas. We hebben brandstof nodig, ons programma is goed gevuld. De gebouwen rond de Reichstag, het holocaust monument, de muur, Potsdammer Platz en Unter den Linden: we verstouwen een hoop geschiedenis én kilometers vandaag. Pas bij de late Turkse lunch kijken we hoe het er voorstaat met Klein. Aaah, de Nederlandse kindjes maken huiswerk vanavond.’Ik had een unieke ervaring vandaag’, begin ik, ‘ergens bij de regeringsgebouwen voelde ik opeens een band met de andere toeristen!’ Ik haal het terug, dat gevoel, het gaat moeiteloos. ‘Zo gek, meestal probeer ik ze weg te denken, doe ik of ze er niet zijn. Maar vandaag vond ik het gezellig dat ze er waren. Was ik blij dat ik bij hen hoorde!Mijn kompanen vinden het ook gek, ze ziin blij dat zij het níet hebben. ‘Misschien krijgen jullie het nog’, opper ik, maar zij bespreken al met welke sightseeing we afsluiten. Het wordt een gebouw van architect Mies van der Rohe. Vijfentwintig minuten lopen, dat kunnen we nog wel. Flinke Europeanen zijn we. Het gebouw trekt niet veel bekijks. Het ruime plein met de grote kunstwerken is nagenoeg leeg. Er skaten een paar jongens, een meisje oefent kunstrolschaatsen, maar dat interesseert me niet zo.Het groepje in de verte trekt mijn aandacht. Ze turen naar boven, wijzen elkaar op de rust in Mies’ creatie. Ik héb het weer. Een bijna onbedwingbare zin om naar het groepje te lopen, mijn armen om hun schouders te slaan en samen een lied te zingen ofzo.