Lady Barber

‘Have you contacted the police?’, vragen we aan de man naast ons. We zijn niet de enigen die naar de grote vlammen kijken, sommigen staan op straat, anderen blijven in hun auto zitten. Het is erg stil, waar blijven de sirenes? Een jongen en zijn vriendin willen nog dichterbij, ze passeren de twee wachtende auto’s voor ons. Op hetzelfde moment steekt er uit elk van de auto’s een hand met een halt-gebaar. Iemand brult: ‘This is being filmed!’

We zijn nu een halve dag in de, op een na, grootste stad in het UK. We beginnen ons driedaagse bezoek op de campus van de Universiteit van Birmingham. Dit is het echte doel van onze vakantie: kijken waar dochter B zich een semester lang gaat verrijken met kennis, met nieuwe ervaringen, met een tijdje los zijn van pa en moe en van andere vertrouwde elementen in haar leven.

Ik dacht geen speciale verwachtingen van de campus te hebben, maar dat is een illusie, want ik ben aangenaam verrast. De gebouwen op het groene terrein zijn in verschillende periodes neergezet, toch vormt het een passend geheel. Het centrum van de campus is gemakkelijk te vinden, want waar je ook bent, torenklok ‘Old Joe’ is altijd te zien.

Het nieuwe collegejaar is nog niet begonnen, het is nog rustig. Zo kunnen we alle doorkijkjes naar de grasveldjes en binnentuinen goed bekijken. Twee Aziatische meisjes in zwarte graduation cap en gown poseren voor een fotoshoot. We komen ze telkens weer tegen, in nieuwe poses en op andere plekken.

We lopen de music hall in en bekijken de concertzaal en de programmering van concerten voor het komend semester. Muziek is een van de redenen waarom B enthousiast is over studeren in deze stad.
Nog één gebouw te bekijken: het Barber Institute of Fine Arts, iemand bij de ingang wenkt ons. Nou vooruit, we willen best nog even bekijken wat de studenten hier bij elkaar knutselen. Blijkt het institute te beschikken over topstukken. Frans Hals, Jan Steen, van Gogh, maar ook werken van Matisse, Monet, Manet, Degas, Rodin. Lady Barber heeft haar erfenis in de jaren dertig gebruikt voor het verzamelen van deze werken ter inspiratie voor de studenten. 

Ons bezoek staat een beetje onder druk door Souhail die ons een appartement verhuurt en me bestookt met appjes of we snel willen komen. Het contact met haar verloopt niet echt soepel, eerst wil ze dat we zo laat mogelijk komen omdat ze moet werken en nu is ze er zelf opeens eerder en jaagt ze ons op.

We rijden toch eerst even langs het huis waar B vanaf zondag gaat wonen. We kunnen er nog niet in, maar het is leuk alvast de buurt te zien. Als ze geen tijd heeft om te koken kan ze naar de Hurry for Curry en het is vast slim om goede vrienden te worden met de scrupuleuze fietsenmaker op de hoek. Hij heeft een bordje dat hij geen gestolen spullen koopt.

B’s kamer kijkt uit op een Baptistenkerk waar iedereen welkom is. Om de hoek zit een moskee. Mocht ze nog spirituele belangstelling ontwikkelen, in deze buurt is er keuze genoeg.

Souhail blijkt geen vrouw, maar een man te zijn. Mijn conclusie is dat hij de verhuur van het appartement er niet bij kan hebben in zijn leven. Het ziet eruit alsof hij in grote haast de schoonmaak heeft gedaan, het onderlaken hangt nog nat aan de deur en er is maar één handdoek. Hij gaat er niks voor ons bij regelen want daar heeft hij geen tijd voor en als dat betekent dat we zijn gebladderde appartement niet willen, kunnen we er nog vanaf, dat kan hem niets schelen. Dat laatste is bluf, maar zijn machtsinschatting dat wij geen zin meer hebben om iets anders te zoeken, is juist. We accepteren de situatie, ik krijg een slap handje en Souhail gaat er als een haas vandoor.

Lang geleden is door iemand een poging gedaan het hier gezellig te maken met rode bloemengordijnen en nepeiken bordjes met teksten als ‘Home is where the heart is’, ik denk van Souhail’s verloren liefde. De vorige huurders zijn in grote haast vertrokken, ze zijn hun fles Bacardi in de ijskast vergeten. We zetten onze fles cola er maar naast, wie weet wordt dat nog wat.

Birmingham is, net als Rotterdam, grotendeels platgebombardeerd in de oorlog, er zijn niet zo heel veel oude wijken die het hebben overleefd. Daarom is de serie Peaky Blinders, die gebaseerd is op een bestaande jaren-twintig-bende uit deze stad, voornamelijk opgenomen in Liverpool. Birmingham is een heel eind met het ophippen van oude industriewijken, ze hebben duidelijk uitstekende architecten in dienst genomen om ze daarbij te helpen.

Vanavond bekijken we het spectaculaire Grand Central. Aan de buitenkant de organische vormen in spiegels die naar beneden lijken te druipen, aan de binnenkant het plafond met de groene alien-ogen. Het is verbonden met het moderne winkelcentrum ‘Bull Ring’ waar we nog tot laat handdoeken kunnen kopen.

De bediening in het Japanse restaurant is professioneel en erop gericht het ons naar de zin te maken. We denken weer aan Sohail en beramen alvast zure reviews. Alsof hij het voelt stuurt hij nog een huilie-huilie app met ´sorry’ zonder verder een enkele handreiking. Als we eraan denken schrijven we misschien iets aardigs over de wifi, want eerlijk is eerlijk, die hebben we nergens zo goed gehad.