Afdansen

Een man met een off-white pet knijpt in zijn remmen en blijft langzaam naast me fietsen, hij vraagt of ik met vakantie ben. 

‘Nee hoor, mijn rugzak is gevuld met boodschappen, ik ben op weg naar huis.’ 

‘Wordt u geterroriseerd?’, hij trekt zijn wenkbrauwen omhoog en knikt met zijn hoofd naar mijn hand met mijn mobiel erin.

‘Nou, zo ver wil ik niet gaan. Ik heb die tienduizend-stappen app zelf geïnstalleerd.’

‘Dat zegt niks. Ik heb een app gedownload waarmee ik kan testen of ik verslaafd ben.’ 

‘En?’

‘Ziet u mij lopen?’

Hij wenst me sterkte en fietst weg in zijn lichtblauwe jekkertje. Ik ben een beetje jaloers, ik heb mijn fiets al geen twee weken aangeraakt. Mijn app telt alleen stappen, fietsen telt niet mee en brengt me verder van mijn doel. Ik heb de verslavingstest niet nodig, ik weet best dat ik behoorlijk ver ga om mijn dagelijkse target te halen. Als ik ‘s avonds laat bijvoorbeeld pas op negenduizend zit, zet ik mijn JBL aan met dansmuziek en dans ik het af. Danspassen tellen mee en ik word er vrolijk van, leg ik uit aan echtgenoot G die bedenkelijk kijkt. Hij is bekend met mijn erfelijke belasting en bang dat ik afglij. Een reëel scenario.

Vorig jaar was ik nog samen met een horloge dat mijn hartslag mat, mijn passen telde, maar ook mijn fietsbewegingen in de gaten hield. Hij telde bewegingen pas mee als intensief als mijn hartslag boven de honderdtwintig per minuut zat. Op een fiets moet ik daar heel wat voor doen, met rennen heb ik dat zo bereikt. Daarom holde ik, als ik ‘s ochtends naar mijn werk ging, eerst een tijdje met de fiets aan de hand tot ik flink buiten adem was. Pas dan sprong ik op het zadel met de geruststellende gedachte dat de fietskilometers mee gingen tellen als intensief. 

Ik keek wel honderd keer per dag op mijn horloge of de bijbehorende app op de mobiel. Ging ik mijn targets wel halen, was mijn maandgemiddelde wel beter dan de maand daarvoor? ‘s Nachts werd ik geregeld wakker van een felblauw licht uit mijn horloge, een signaal dat ik moest checken of ik nog wel in leven was. Ik deed alles voor mijn horloge, het was mijn baas geworden. 

Na een half jaar zijn we uit elkaar gegaan. Ik had me een uur uitgesloofd bij de Basic Fit, terwijl achteraf bleek dat mijn horloge het niet had geregistreerd. Toen een van de kinderen me stampvoetend aantrof, voelde ik me betrapt en heb ik zelf ingegrepen. Het horloge is nu bij iemand anders, ik heb de stappenapp op mijn mobiel.

Nu hoorde ik laatst over een vrouw die zich niet alleen zorgen maakt over haar eigen target, maar zich ook nog verantwoordelijk voelt voor de stappen van haar man. Als hij dreigt ze niet te halen, pakt ze zijn mobiel en danst zíj het voor hem af. Ik denk dat er binnenkort een mobieluitlaatservice in de markt wordt gezet.