Tres Conciertos Perfectos

Woensdagavond. ‘This is the souhouhouhound check blueeeeeees’. Niks meer aan doen, juf E, dit klinkt lekker zo. We schoppen de laatste waterplasjes weg van de stoep voor bar Anton. Gitaristen M en L zitten voor de zekerheid onder de achterklep van L’s volvo, de rest van de band is opgesteld onder het zonnescherm. De ene helft van St. Jaume de Llierca’s bevolking zit op het terras, de andere helft op meegebrachte stoelen aan de overkant van de straat. De laatste zielen worden op de balkons gerold met uitzicht op ons podium. Klaar voor de start? Af! La Miana’s big band opent met Blue Bossa, het begin van een show met achttien nummers. Swing, blues, funk, latin, chansons, het mistige rode beest van Toots. De zon is al lang onder als vocaliste J afsluit met ‘Historia de un amor’. Jaume ligt plat.

Donderdagmiddag. Ik kom uit het bos met Chet Baker op mijn JBL. De herdershond van B&B Can Jou heeft zijn zwarte vriend bij zich, hard blaffend komen ze vanaf de berg op me afgerend. Ooit heb ik geleerd dat ik boze honden niet in de ogen moet kijken, voor de zekerheid doe ik ze maar dicht. Ik blijf zo stil mogelijk staan, op de tast zet ik de muziek uit met mijn mobiel. Het geblaf klinkt zo nog harder. Ik voel de adem van de honden zowel aan de voorkant als aan de achterkant van mijn benen. Als ze stoppen met blaffen open ik mijn ogen en schat ik mijn vluchtkans in. Nul, absoluut nul. Met zo min mogelijk bewegingen typ ik SOS berichten in de whatsapp groep of er alsjeblieft iemand wil komen. 

Binnen anderhalve minuut rijdt de witte bestelbus van de eigenaar Frans van La Miana de berg op, ik ben gered! Frans stuurt de honden weg, ik kan veilig teruglopen naar de rectoria. Op het pad kom ik saxofonist M tegen met drummer V op de hielen. Ze zijn buiten adem en hadden zich verheugd op een reddingsactie, wat een tegenvaller voor ze dat ik ze ongehavend tegemoet kom. Nu willen ze die honden wel eens zien, bestaan die eigenlijk wel? We lopen naar boven, mijn bewijs holt op ons af en hapt even in V’s voet. Nóg zijn V en M niet tevreden, ze willen niet naar beneden vóór we een beter verhaal hebben bedacht dan dat een wit bestelbusje sneller was dan zij.

Donderdagavond. ‘Buenas noches, Besaluuuuu!’. Die hebben weer geluk, de regen is gestopt, we starten straks stipt om acht uur met ons concert op de Plaḉa Prat de Sant Pere. Terraseigenaar Alanzo verrast de vocalisten met Catalaanse sjaals, we draperen ze om onze schouders. Twee Spaanse vriendinnetjes van een jaar of zes zitten verwachtingsvol op de grond. Maar niet lang. Zodra de muziek begint springen ze op. Onvermoeibaar zijn ze, deze Spaanse schoonheden met hun hele leven nog voor zich, op elk nummer brengen ze een passende dans. Als wij pauzeren, zijn zij nog lang niet moe. Pianiste M ziet de verloren blik in hun ogen, ze hoeft geen drankje, ze geeft ze hun eerste pianoles.

Vrijdagavond. De kapel, verlicht door kaarsen en waxinelichtjes, is het decor voor ons laatste concert. Ons laatste concert, voor elkaar en voor de bemanning van La Miana, is weer net zo afwisselend als altijd. In de middag hebben we nog een laatste workshop gedaan, songwriting, waar zowaar een waarachtig nummer is ontstaan over het leven op de berg. Een tintelende tekst over het groen en de geuren, maar vooral over het veilige gevoel van onze isolatie. In de verte horen we wel wolvengejank en we zijn ons bewust van de diepte en de donkerte van het dal, maar daar hebben we hier allemaal niets mee te maken. Morgen pas, als we naar huis gaan. 

Ook zo’n heerlijke vakantie? www.zingenindezon.nl