Hoeraatjes voor RyanAir

In het derde hokje van de damestoiletten bij gate S24 op vliegveld Barcelona hangt een klein zilveren rugzakje. Unattended luggage! Ik gris het van het haakje en hol het toilet uit op zoek naar Security. Ik had er natuurlijk niet aan moeten zitten, maar daar denk ik niet aan door de agitatie. Omdat ik een ticket heb van een low budget maatschappij zit ik in het meest skere deel van het vliegveld waar het luchthavenpersoneel schittert door afwezigheid. Ik probeer het rugzakje te slijten aan de schoonmaakdame, maar dat lukt natuurlijk niet. Ik hol door naar de desk met een grote I, maar ook die is unattended. Ik zie wel een paar folders en een ouderwets telefoontoestel. Ik neem de hoorn op en probeer wat knoppen uit, het leidt niet tot de komst van een persoon met gewicht. Ik laat het rugzakje achter en hol weer door de hal op zoek naar hulp. De obers van het restaurant halen hun schouders op bij mijn verhaal en gaan verder met hun bezigheden. Gelukkig, mijn gate gaat open! Ik leg de situatie uit aan de dame van RyanAir, zij neemt het serieus. Even later komen er drie mannen in soldatenpakken, ieder bewapend met een karabijn. Ze drentelen een tijdje in de hal rond in hun indrukwekkende tenues en verdwijnen dan weer van het podium. Als ik bij de Information desk ga kijken is die nog steeds onbemand, maar het zilveren rugzakje is verdwenen, mijn missie is volbracht. 

Ik maak nog een babbeltje met de Belgische zusjes van de heenreis en sluit achteraan in de rij om in te schepen. De dame van RyanAir oordeelt dat mijn 40*25*20 koffertje geen handbagage is, ik moet vijfentwintig euro bijbetalen. Op de heenweg was er nog niets aan de hand, toen mocht mijn koffer gewoon mee in de cabine. Ik denk dat RyanAir de maand niet goed af kan sluiten en nu de trucendoos opentrekt. Ik ben niet eens het zieligst, de mensen vóór me hebben al bij hun booking vijftig euro bijbetaald om een koffer mee in de cabine te nemen en die moeten ook die extra euro’s neerleggen. Ik kan nu ook woedend worden, maar het personeel bij de gate krijgen dit ook maar van hogerhand opgedragen.  Als ik als laatste passagier de slurf doorloop naar het toestel word ik staande gehouden. Ik moet mijn koffer ook nog afgeven. Ze jagen me zo op dat ik vergeet mijn e-reader te pakken. Ik ga me kapot vervelen straks. 

Ja hoor, ik zit naast een verliefd stel dat steeds zit te zoenen, die ga ik niet lastigvallen. De moeder met de leuke baby vóór me wiegt haar kind in slaap, daar hoef ik ook niets van te verwachten. Er zijn geen boekjes, geen muziek, er is niets te doen.  De driekoppige cabin crew is van vóór de nieuwe selectiecriteria (kleiner dan 1.65 en mager postuur). De purser is breed en erg lang, hij beweegt gebogen door het gangpad. Zijn mannelijke collega met het baardje is ook aan de flinke kant en dan is er een normaal gevormde stewardess met een lange paardenstaart en bruuske bewegingen. Steeds zwiept ze haar slierten in het gezicht van de passagiers als ze door haar knieën zakt en iets in de trolley zoekt. De cabin crew heeft haast, ze racen door het gangpad. Je moet goed opletten, anders krijg je niks. 

In twintig minuten zijn ze klaar en gaan ze voorin zitten met zijn drieën. De purser haalt een pak kaarten tevoorschijn. Mijn slechte humeur verdwijnt op slag. Welk spel spelen jullie, mag ik meedoen? Een beetje werktuigelijk zeggen ze dat ik dan vijfentwintig euro moet bijbetalen. Ik begin over mijn actie met het rugzakje, de onterechte bijbetaling voor de koffer, maar daar hebben ze geen boodschap aan. Dan komt er gekraak uit de intercom, een bericht ‘your captain is speaking’. Ik kan hem helaas niet goed verstaan, maar om de drie woorden hoor ik ‘euro’s’. De purser legt zijn kaarten neer en laat een tasje rondgaan bij de passagiers. Ik zie dat mensen er geld in stoppen. Onderop het zakje staat een tekst, de purser gaat weer zo snel dat ik niet de kans krijg het goed te lezen, maar volgens mij staat er ‘For Your Captain’ op. Ik doe mijn laatste muntjes in het zakje, we moeten niet hebben dat hij gedurende deze vlucht gaat staken, ik denk niet dat RyanAir geld heeft voor een co-piloot. Aan de andere kant ziet de purser er wel uit of hij van wanten weet. Hij past natuurlijk niet zelf in het stoeltje voor de stuurknuppel, maar dan zet hij de paardenstaart daar wel neer en kletst hij haar door de landing. 

Wie het ook doet, als het goed is landen we straks op Brussel Zaventem. Gistermiddag, toen ik nog op de berg van La Miana zat, probeerde ik de treinreis naar huis te regelen. Ik kwam erachter dat de laatste trein naar Nederland al om tien voor tien vertrekt. Als Openbaar Vervoer klant zit je dus al vroeg gevangen in België op een zaterdagavond. Voor het centrum van Europa komt me dit weinig werelds over.

De piloot is tevreden met de inhoud van de fooienpot, hij zet het toestel superzacht neer en ook het remmen gaat beheerst, hij krijgt een aardig applaus van de passagiers. Niet zo hard als zijn woeste collega op de heenreis, maar de cabin crew steekt er toch een paar duimen voor op. RyanAir heeft iets boevigs dat me eigenlijk goed bevalt, misschien kies ik ze volgende keer weer.