Het reservaat

De uitbarsting van de Cabulco in Chili gisteren verhindert niet dat F en haar ploeg naar Santiago shuttelen vandaag. De andere companions hebben een trip in een eend geboekt en vragen me mee, maar ik voel meer voor een dagje natuur. Achter de haven ligt het Reserva Ecológica Costanero Sur, een fiks natuurgebied langs de oever van de Rio de la Plata. Internet belooft dat ik bij de ingang een fiets kan huren. Mooi zo, dan wandel ik er eerst rustig heen langs de haven, dat kost me hooguit een uurtje. Kan ik daarna mijn fietsspieren gebruiken terwijl ik vogeltjes en reptielen spot tussen de exotische vegetatie, ik verheug me enorm.

Het loopt anders. Het uurtje wandelen worden er twee, niet alleen is de haven groter dan ik dacht, daarna moet ik nog de hele kade af langs het reservaat om bij de ingang te komen. Geen straf, de kade is heel gezellig, talloze Argentijnen hebben er een kleine foodtruck en zetten stoeltjes neer voor mensen met trek. Ze bakken hamburgers, empanadas en andere lekkere hapjes. Bovendien is er markt, staat er een halfvergane bus als nagedachtenis aan de Falkland helden en kan ik ook nog langs de Paseo de la Gloria, een walk of fame met levensgrote bronzen beelden van Argentijnse sporthelden. Ik herken Sabatini, Vilas, Cabrera en Luciana Aymar natuurlijk, maar, eh, waar is Maradonna? Hij staat er niet tussen, sterker nog, er is geen enkele voetballer bij!

Na de laatste held vind ik de ingang van het reservaat. Een witte ibis en een andere enorme vogel die ik absoluut niet kan thuisbrengen stappen feestelijk op hun lange poten rond in het moeras, dit belooft veel goeds. Likkebaardend ga ik op zoek naar de fietsenverhuur. Talloze Argentijnen spreek ik aan in mijn beste Spaans (gebarentaal), ze begrijpen wat ik bedoel en leggen uit waar het is. De een stuurt me naar rechts, de ander naar links, de een zegt dat het dichtbij is, de ander dat het ver weg is. Eind van het lange liedje is dat ik nog eens vijf kilometer te voet heb afgelegd en onverrichterzake naar de ingang terugkeer. 

Als er iets is dat ik haat is het onverrichterzake, het kan niet, het mag niet, het bestaat niet eens. Feit is dat ik nog steeds lóóp terwijl ik links en rechts wordt ingehaald door toutes Buenos Aires op wielen. Stampvoetend loop ik het reservaat in dat ook nog eens een Argentijnse versie van Meijendel blijkt te zijn. Ik loop op een pad met wiebelstenen die door mijn fietsslippers prikken. Het pad is hoog, de beesten bevinden zich ergens laag en ik kan ze door alle vegetatie niet goed zien. Ik kan me niet voorstellen dat het met mijn humeur ooit nog goedkomt.

Maar ik ben hier nu toch, ik zal dat suffe pad aflopen en gek, na een paar honderd stappen denk ik er anders over. Fietsen was hier een Luik Bastenaken Luik marteling geworden en heb ik wandelen in Meijendel niet altijd leuk gevonden? Ik zing luidkeels het American songbook af en niemand kijkt op. Ik vind een cadans voor de steentjes en zie hoe mooi de popcorntjes aan de Ticino’s zijn langs het pad dat nu uitkomt bij een weitje bij de Rio. Argentijnse families stappen hier van hun fietsen af om te luieren en te picknicken. Ik ga er even tussen liggen onder een flinke palm en schop mijn slippers uit. Ik vind een strootje voor tussen mijn tanden. Er komt een vliegtuig over, blauw met wit. Het pluimpje op mijn strootje zwiept heen en weer alsof het wuift naar mijn blauwe familieleden in de lucht. 

Als ik tijdens de rest van de wandeling schildpadden, gaviotas en een piepklein maar reuzegiftig slangetje heb gezien ben ik dik tevreden. Voor de kilometers terug kan ik best een omweg aan via de Avenida de Florida om wat biertjes te scoren. Vanavond om acht uur begint immers de drooglegging. Nietsvermoedend loop ik de Avenida 9 de Julio op, zó de verkeerde film in. Vlak voor me duiken twee politie-agenten op die een auto openrukken die stilstaat aan mijn kant van de weg. Op de straat ligt een hoopje gebroken glas, maar op een deuk aan de zijkant na lijkt de auto helemaal intact. Als ik naar binnen kijk zie ik een jonge vrouw en een man levenloos over elkaar heen gezakt. Zijn ze bewusteloos of zijn ze dood? Is dit het resultaat van een afrekening of een ongeluk? De politie-mannen lijken niet te weten hoe ze verder moeten handelen, ze raken de mensen niet aan en staan daar maar. Ik maak oogcontact met andere voorbijgangers, ze vinden het net zo onwerkelijk als ik. Sommigen blijven staan, ik wil geen ramptoerist zijn en loop door. Laat ik zometeen maar wat extra biertjes kopen.

Verder de 9 de Julio op loopt een man op blote voeten, hij is gewikkeld in een wit gewaad, her en der met touwen om zijn extremiteiten gewikkeld. Hij valt op, mensen draaien hun hoofd om, zeker als hij niet oversteekt over het zebrapad, maar net ernaast. Ik bestel een koffie in de bierwinkel en vraag de WiFi. Eindelijk kan ik opzoeken waarom dé voetballer ontbreekt op de grens tussen stad en reservaat. Van Maradona is nooit sprake geweest. Ooit stond Messi daar met de bal aan de voet geklonken. Op een ochtend was hij doormidden gezaagd, het bovenste deel was verdwenen. Messi is niet populair in Buenos Aires, hij doet nooit leuk mee met het volkslied en voetballen gaat hem beter af in Barcelona dan hier. Zijn onderkant heeft er nog een tijdje gestaan, toen verdween ook dat.