O, o, Den Haag (1)

‘U kunt de voeding niet meer bij ons bestellen, mevrouw, wij gaan eind van de maand sluiten.’

De medewerkster van het Rock Palace in Den Haag die me net zo deskundig heeft geholpen met mijn bromprobleem kijkt naar de grond. Ik kan geen woord uitbrengen. Dit is wat ze tijdens mijn crisistraining in mijn Enecotijd ‘breaking news’ noemden. Nieuws dat alle plannen ter discussie stelt, nieuws waarbij je alle risico’s weer opnieuw moet evalueren. Tijdens de training ging het om verzonnen situaties, dit is echt. 

De stilte wordt verbroken met een zacht ‘we hopen natuurlijk op een doorstart’,  maar de lichaamstaal van deze betrokken medewerkster verraadt dat ze er niet in gelooft. Het Rock Palace bestaat al bijna bijna vijfendertig jaar, bevindt zich op een strategische locatie, de Torenstraat in de hoofdstad van Nederland wat topbands betreft. Het is niet alleen een winkel waar je drumstellen, gitaren en alle benodigde versterkingselectronica kunt aanschaffen, hier treden bands op en treffen  muzikanten elkaar. Anouk, Kane, Direct zijn hier begonnen, de jongens van Golden Earring waren hier niet weg te slaan, Krezip, Candy Dulfer, Jon Bon Jovi hebben hier gespeeld. Iedere muzikant kan hier terecht, of je nu in een rockband speelt of in een jazzquintet. Je kunt hier duizenden euro’s uitgeven, maar je bent ook welkom ook voor goed en gratis advies bij installatieproblemen. De reden voor de sluiting is het faillissement van winkelketen Keymusic die vijf jaar geleden Rock Palace overnam. Zo gaat dat vaker, dat prachtbedrijven naar de verdommenis gaan, niet lang nadat ze zijn opgeslokt door een gigant. Misschien had Rock Palace het ook niet gered als ze zelfstandig waren gebleven, ik heb geen idee, maar het is menselijk een zondebok te zoeken om onwijs kwaad op te worden na zulk treurig nieuws. Uit pure onmacht schaf ik een kazoo aan en verlaat verslagen de winkel.

Ik fiets een klein stukje verder, naar de Yoghurt Barn op de Plaats. Dochter B werkt daar, met haar kan ik het nieuws delen. Ik vraag haar mijn yoghurt zouter te maken dan mijn tranen. In de zon op het terras app ik zoon R in Rotterdam of hij een voeding wil halen bij Bax in zijn woonplaats, conform het advies van Rock Palace. Ook hem stel ik op de hoogte. Het liefdevol contact met mijn kinderen helpt, ik knap op en als extra troost mag ik van mezelf met de fiets aan de hand wandelen over het Binnenhof. Je mag daar ook gewoon fietsen, maar dat is zonde, je hebt een langzamer tempo nodig om de democratische trillingen te kunnen ontvangen. 

Midden op het Binnenhof zie ik twee agenten, ook zij hebben de fiets aan de hand. Zij praten met de Italiaanse eigenaar van de ijscokar, ze torenen hoog boven hem uit. De kleine Italiaan heeft zijn bron van inkomsten voor dit praatje alleen gelaten. Hij is druk aan het gebaren en praat onafgebroken op de agenten in. Ik ben even bang dat er iets niet goed is, dat hij betrapt is op verkeerde BTW tarieven of erger, dat hij daar helemaal niet mag staan met zijn kar. Als ik dichterbij kom om af te luisteren zie ik dat de kleine eigenaar met één hand leunt tegen het stuur van een van de fietsen. Hij staat heel erg schuin, een deelverklaring voor het grote lengteverschil met de agenten. Ik zie dat de armspieren van de agent stevig zijn aangespannen, hij moet veel moeite doen zijn fiets met het gewicht van de ijscoman niet om te laten vallen. Er kan geen sprake zijn van een bijna boete situatie, maar hier speelt wel een subtiel machtsvertoon. De armen van de agent beginnen te trillen, maar hij maakt geen aanstalten iets aan zijn precaire situatie te doen. De Italiaan verheft zijn stem een beetje, ik kan het niet verstaan, het geluid wordt ook meer zangerig alsof hij van praten langzaam overgaat in een opera. De armen van de agent trillen nu zo heftig dat we in de stem van de ijscoman een zware vibrato horen. En net voor ik denk dat er een ernstig ongeluk van komt, neemt de Italiaan een stap naar voren. Het evenwichtsprobleem is van de baan, de agent durft weer adem te halen. Tijd voor een ijsje.