South Downs

Voor een Engelse wandeling hoeven we alleen de straat uit te lopen en het hekje naar de weilanden openen. Voor ons strekt het landschap van South Downs zich uit over groene grasheuvels met wilde weidebloemen afgewisseld met bomen en bossages. Het leefgebied van witte schapen met zwarte koppen. 

Ik ben nog niet zoveel schapen tegen gekomen in mijn leven, maar bij alle ontmoetingen dachten ze dat ik eten kwam brengen. Deze Engelse schapen zijn anders, ze vertrouwen ons niet. Ze lopen weg als we dichter komen dan een meter of tien. Niet hard galopperend, meer met een sukkeldrafje, maar de boodschap is duidelijk: ‘tot hier en niet verder’. We ontdekken dat het verandert als we plat op de grond liggen, dan komen ze juist onze kant uit. De meest nieuwsgierige voorop, de andere er vlak achteraan. Op anderhalve meter houden ze stil. Jammer, ik had wel even willen voelen aan een Engels schaap. 

Hoe zouden de Britten het aanpakken als ze de wol willen hebben? Deze schapen zijn bijna allemaal geschoren. Gebruiken ze netten, lokvoer, verdoofpijlen, lasso’s, panfluiten? Wij laten ze in ieder geval met rust en lopen verder de Downs in. Na een paar keer stijgen en dalen zien we niets meer dat op menselijk leven duidt. Nog een paar heuvels verder merk ik dat het wandelen me veel gemakkelijker afgaat dan ik van te voren dacht. Ik denk aan de mensen die ik ken die de Coast to Coast hebben gelopen of de San Diego de Compostella. Ik hoorde hun verhalen aan, vond het mooi, maar had zelf nooit enige aanvechting ze na te doen. Dat gezeul met zo’n zware rugzak, de troosteloze eindeloosheid van de paden, het verkeerde gezelschap waar je dagenlang op aangewezen bent, het slaaptekort, de blaren. Blij dat ik niet mee hoef, dacht ik in stilte. 

Maar net als mijn Brexiteermoment van gister, word ik vandaag alweer overvallen door een snappertje. Dat begon zo. Dochter B nam een holletje heuvelafwaarts, ze ging steeds harder en produceerde hoge geluiden. Ik deed haar na en ontdekte al snel dat je niet kunt stoppen als je eenmaal bent begonnen. Je gaat domweg te snel en moet dus blijven hollen tot je helemaal beneden bent. In pogingen zoveel mogelijk vaart uit de hol te krijgen, houd ik rug en knieën gestrekt. Dat voelt raar en ziet er niet uit. Het hoge geluid komt uit de keel, wordt veroorzaakt door lachangst. 

Nu wil ik het opeens zelf ook, de Coast to Coast lopen en dat ga ik ook zeker doen. Maar niet vandaag, want we hebben al kaartjes gekocht voor de Royal Pavilion in Brighton. Daarom draaien we ons om en lopen weer terug naar Woodingdean voor bus tweeëntwintig.
De buitenkant van het Pavilion hebben we gister al vele malen gezien, de Indiase torens, bogen en koepels piepen steeds tussen de doorkijkjes in de Lanes. Koning Georg IV heeft het in 1815 laten ombouwen tot buitenpaleis. Nu we binnen zijn, blijkt het helemaal ingericht met uitbundige Chinese kunstvoorwerpen waar we niets van mogen vastleggen. George en ook zijn opvolger William IV hebben er maar kort van kunnen genieten en de volgende troonopvolgster, nicht Victoria, was er niet gelukkig. Ze voelde zich met haar kinderen (negen stuks!) teveel openbaar kunstbezit en ze vond het vervelend dat ze de zee wel kon horen, maar niet kon zien. In 1851 wilde ze de grond verkopen en zou het paleis vernietigd worden, maar daar hebben de inwoners van Brighton een stokje voor gestoken. Misschien met het eerste crowd funding project ter wereld is het paleis gekocht voor de stad.

Als we door de eetzaal lopen met de imposante kroonluchters, zijn er net studenten een paar pond aan het verdienen met het oppoetsen van het tafelzilver. Met hun roze en blauwe haren en hun kistjes aan maken ze het me moeilijk me de 1.52 meter hoge Queen Vic voor te stellen die met bungelende beentjes lekker zit te schransen van de gevulde patrijs. 

Victoria hield van stevig dooreten. Een beetje ontspannen converseren tijdens het diner was er niet bij. Haar personeel wat goed gedrild om de volgende gang op te dienen zodra de queen haar bord leeg had. Ook bij haar gasten werden de borden weggegrist, of er nou nog wat op lag of niet.

De koningin had het natuurlijk reuzedruk, met al die kinderen en met prins Albert waar ze zo verliefd op was. Haar vijfenveertigduizend pagina’s tellende dagboekschrijfsels gaan veelal over het zoenen met haar veel te vroeg overleden echtgenoot. 

Queen Vic verkleedde zich achter een gordijn op het strand als ze in zee wilde zwemmen, want daar had ze lol in. Wij gaan dat ook maar eens proberen, maar het water blijkt naar koud en er staat veel wind. Ik ga liever schelpjes zoeken, witte met een bruin vlekje, allemaal aan dezelfde kant. Heerlijk om te sorteren op grootte en kleurnuance. Ik neem er een heleboel mee voor thuis. 

We slenteren terug naar de stad en zien dezelfde tarotlezers als die we gisteren zagen. Ze zijn hard aan het werk, toekomst voorspellen is booming in Brighton. De klanten staan netjes in de rij te wachten tot ze aan de beurt zijn om vragen te stellen aan hun favoriete clairvoyante dame in sterrenjurk. Welke vragen worden het meest gesteld? Dat laat zich raden.