Hampstead Heath

‘Are you suicidal, dear?´ Onze logee van Britse komaf leek oprecht benieuwd eerder deze zomer toen wij onze vakantieplannen ontvouwden. Ze vond het ‘absolutely crazy’ om haar geboorteland in een auto te bezoeken. Wij weten haar reactie aan een lang verblijf in West-Australië waar niet genoeg mensen wonen om elkaar in de weg te zitten. Ze is natuurlijk niks meer gewend, dacht ik nog.

Vandaag herinnerde ik het me weer toen we zes uur deden over het afleggen van een afstand van honderd kilometer. Net als op het vasteland onderhouden de Britten hun wegen in de zomer als ze zelf in Zuid-Europa zitten. De Engelsen zelf nemen de borden ‘No hard shoulder for the next 350 miles’ serieuzer dan de breedte van de slordig afgemeten tweebaanswegen.  

Vanochtend leek het zo’n goed idee, even langs Windsor rijden. Een kleine detour voor we aankomen in South Hampstead, moet kunnen, koningin Elisabeth doet dat immers elk weekend. Uiteindelijk hadden we geen tijd voor een rondleiding door haar favoriete paleis en hebben we alleen de buitenkant gezien. In het kort: het is echt achterlijk groot en duizend jaar is lang genoeg voor belangrijke historische gebeurtenissen. Zo werd op een van de weilanden van Windsor op 15 juni 1215 de Magna Carta ondertekend. De Engelse koning Jan zonder Land moest wel want anders hadden zijn eigen baronnen hem de oorlog verklaard. Jan was te lang slordig met zijn macht omgesprongen. In de Magna Carta werd de koninklijke macht ingeperkt en werden de rechten van de adel en de vrije mannen goed geregeld. Delen zijn nog steeds van kracht. Misschien dat daarom de drie zwervers die een opblaastent hebben neergezet bij de fontein aan de achterkant van het paleis daar gewoon mogen kamperen.

Nu vouwt het dorp Windsor zich om de zijkant van het paleis heen en probeert met winkeltjes en terrasjes een graantje mee te pikken van de toeristen. Ik hoop dat het lukt, de inwoners zijn erg vriendelijk en hebben het zo te zien niet allemaal breed. Elisabeth is er nog niet, waarschijnlijk zit ze ook vast in het verkeer. Als haar puzzelboekje vol is, begint ze het ongetwijfeld zat te worden en laat ze haar chauffeur bellen voor een van de koninklijke drones om haar op te pikken. 

‘Send the one in war paint, love’, breidt ze haar instructie uit in een poging haar vervoer te maskeren. De tabloids staan nog steeds vol met negatieve columns over het vlieggedrag van Harry en Meghan. 

Het lukt ons de sleutel uit de safety deposit te halen, de deur te openen en de steile trappen met alle bagage op te klimmen in het huis aan de Finchley road. De sleutel blijkt op studio acht te passen en niet op negen. Mijn telefoongesprek met de eigenares van Indiase afkomst is nogal verwarrend, ze praat onverstaanbaar, maar wel heel hard. B hoort haar schreeuwen aan de andere kant van de hal en klopt aan. De deur schiet direct open, we zien een kleine, pittige dame in een klein handdoekje met lange druipende haren. B had gelijk, live verloopt het gesprek sneller. We installeren ons in studio acht en bereiden ons voor op een haalbare vrijdagavond in Hampstead.

Op drie minuten lopen ligt het huis waar Freud zijn laatste levensjaar heeft doorgebracht nadat hij in 1938 was gevlucht voor de nazi’s. Zijn dochter Anna die de psycho-analyse voor kinderen heeft ontwikkeld, is hier tot haar dood in 1982 blijven wonen en praktiseren. Het huis is een museum, maar het is nu allang dicht, we moeten tevreden zijn met de stemmig verlichte buitenkant. Het huis oogt zo Engels met de roze baksteentjes en de rozentuin, toch lijkt het me goed te passen bij een Oostenrijkse therapeut van joodse afkomst.

We wandelen verder heuvelopwaarts, passeren het huis van Keats en eindigen bij ‘The Garden Gate’, een levendige kroeg met biertuin, vrijwel uitsluitend bevolkt door vrolijke vrouwen. Ze drinken Pimm’s met limonade, we doen een paar keer mee. Lekker, maar wel snel op.