‘Weet je zeker dat dit de juiste route is?’, vraag ik aan mijn schoonzoon.  Na een uur wandelen zijn we aan de andere kant van de berg beland, opeens moeten we zonder aanwijzing kiezen uit drie paden. Nee, hij weet het niet zeker, geeft hij toe. Een kwartier geleden volgden we nog een bordje met 2.3 km naar het Duitse dorpje waar wij deze week logeren. Dat klonk als een prima eindspurt van deze ochtendwandeling met kleinzoon in een draagunit, beurtelings op de rug van zijn vader en die van zijn moeder. Zo’n wandeling maken we elke dag, maar schoonzoon mompelde deze ochtend iets over meer ambitie. 

Schoonzoon weet het niet zeker, het wordt steeds warmer en ons water is op. In het dal liggen enige vakwerkhuizen, wit en nieuw glimmen ze in de zon. Ik probeer de afstand tot de bewoonde wereld in te schatten en realiseer me dan dat het zinloos is. We komen waar het pad ons brengt en nergens anders, de berg is te steil voor het nemen van een eigen route. Ik probeer het gevreesde woord weg te houden uit mijn hoofd, maar het is al te laat. Met grote neonlichten flitst het door mijn brein: we zijn verdwaald! 

Verdwaald zijn is ultiem controleverlies, voor mij een beangstigende toestand. De neonlichten geven het startschot voor het aanmaken van adrenaline en cortisol. Hoppa, daar gaat mijn hartslag omhoog en daar vlak achteraan komen de rampbeelden in mijn hoofd. We worden nooit meer gevonden, we verdrogen, hongerige buizerds scheuren het vlees van onze botten.

Waar het idee ook van de Duitse gründlichkeit is ontstaan, het was in ieder geval niet in Sauerland. Dit is meer de streek van de goede intenties, de streek van een goed begin is het halve werk en naar de tweede helft kun je fluiten. Het zijn geen afmakers, de Saurlanders. Leuk, die routebordjes boven op de berg, maar vervolgens wandelaars verderop driesplitsingen voorschotelen en ze zonder duiding aan hun lot overlaten: typical.

We voegen ons maar naar schoonzoons keuze, gedwee loop ik naast mijn dochter over het middelste pad. Het is de laatste dag van een mooie familievakantie, als we deze wandeling tenminste tot een goed einde weten te brengen.

Ik ben gezegend, alle kinderen en aanhang konden mee dit jaar.  Mijn kleinzoon luistert de boel op. Dat begint al in de vroege ochtend. Elke dag is hij als eerste in de woonkamer met een van zijn ouders. Elk familielid dat in de loop van de ochtend naar beneden komt, krijgt dezelfde behandeling. Ze krijgen hun schoenen aangereikt en als aan de orde ook hun tas, portemonnee, laptop, autosleutels. Want kleinzoon houdt van orde en spullen horen bij de eigenaar. De rest van de dag houdt kleinzoon zich bezig met afdekken, alles wat open staat wordt direct gesloten: dozen, ramen, deuren, tassen, potten. Zijn eerste woordje was dan ook ‘dicht’. Kleinzoon heeft er nog flink wat werk aan, het is ongelooflijk wat negen volwassenen allemaal openen op een dag. 

Morgen gaan we weer allemaal naar huis, maar daar wil ik nog helemaal niet aan denken. Liever denk ik terug aan een week geleden toen we hier aankwamen in vier teams met een eigen vervoermiddel. Levensgezel G en ik reizen de avond van te voren naar Zevenaar en logeren in het sneue en te dure Campanile hotel. Zo kunnen we extra vroeg op onze bestemming aankomen. Maar dochter L die per trein reist met man en kind wint de rally. Kleinzoon ligt al in het kinderbedje voor zijn middagslaapje als wij het bospad oprijden naar het vakantiehuis. Een half uur later arriveert zoon R met vriendin en zijn zus, gisteravond uit de kroeg in Leiden geplukt. omdat ze laat besloten ook alvast af te reizen naar Duitsland. Om half drie vannacht kwamen ze aan in Dortmund. Het laatste team met een nieuwe schoonzoon arriveert kort daarna in een auto volgeladen met zaken zoals een gitaar, een food processor en game apparatuur. Een mooie aanvulling op onze bordspellen. Een huis vol mensen, activiteiten, geluid, geluid, geluid en gewoontegetrouw gaan we elkaar flink zitten irriteren. Maar dan bedenkt een ieder van ons dat we een klein onbedorven jongetje bij ons hebben. Niemand wil op zijn geweten hebben dat dit mannetje zich ook maar een tel ongelukkig voelt omdat wij ons kinderachtig gedragen. Na één dag al leven we in perfecte harmonie. We zijn verdraagzaam, we laten elkaar voorgaan en uitpraten, we  lossen elkaar moeiteloos af met koken, voorraden aanvullen en zwabberen. Opeens zie ik ons nieuwe patroon: we zijn heilige, saaie boontjes geworden! Dat kan niet goed zijn voor kleinzoon, zometeen denkt ie nog dat de hele wereld zo in elkaar zit. Ik ben blij dat we nu eens goed verdwaald zijn, dat ik zometeen een aanval van schreeuwzenuwen krijg en dat we kruipend met verschroeid verhemelte de berg af moeten. 

‘Ik heb bereik!’ , roept mijn dochter. Triomfantelijk houdt ze haar telefoon in de lucht. Dan laat ze hem zakken, toetst wat nummers in en belt. Er wordt opgenomen. 

‘Hé pa, ik stuur je zo mijn locatie, kun je ons komen halen met de auto?’ 

Het is even stil, dan zegt ze: ‘We hebben geen water meer, pa.’ 

Weer is het stil en dan speelt ze de troefkaart, dat zou ik ook gedaan hebben. Ze herinnert haar vader er aan dat zijn kleinzoon bij ons is. Nog geen kwartier later rijdt mijn echtgenoot ons tegemoet op het pad. Hij heeft er zelfs aan gedacht water mee te brengen. Eigenlijk is er niks mis met betrouwbare boontjes.

De Haagse echtelieden die naast ons liggen in Jachthaven Kaagdorp hebben harde stemmen. Hun vechthond heeft zich er eindelijk bij neergelegd dat hij het tekkeltje van de achterburen niet mag opeten. Hij nam royaal de tijd om zijn ongenoegen kenbaar te maken met gespring en gegrom, maar nu is hij stil en kunnen de Hagenezen elkaar weer verstaan. Wij hen trouwens ook. 

‘Weet je wie er dood is? Cor!’ zegt de man.

‘Ja, dat wist ik’, zegt de vrouw.

‘Hoe kèn dat nou? Hij is pas gister overleden!’ 

‘Weet ik.’

‘Hoe kèn dat nou? Hij leg nog af te koelen en jij weet het al.’

De vechthond heeft een paar langsdobberende zwanen ontdekt en wordt wild, we kunnen zijn baasjes niet meer verstaan. Het wordt toch tijd om te vertrekken. Vandaag varen we naar Leiden, als we een beetje opschieten is er misschien nog plek in het centrum.

Een beetje weemoedig maak ik het voorste landvastje los. Ik ben gehecht geraakt aan dit eilandje waar ik op de heenreis nog zo bang voor was. Ik had zelfs al vaste rituelen. ‘s Avonds voor het slapengaan liep ik nog even naar de scheepswerf. Daar kun je een fijn filmpje bekijken over de bouw van een hypermodern jacht. De camerabeelden met rustgevend muziekje leiden je kalmpjes van het ene glimmende dek naar het andere. Mensen komen niet voor op het filmpje, die zouden het zicht op de perfecte stroomlijning en afwerking maar hebben verpest. Mijn strolletjes over het eiland vervelen me nooit, gisteren ontdekte ik zelfs een nieuwe meditatietuin. Een met tekstbordjes over bomen. Op de bordjes staan karaktereigenschappen van elke boom vermeld. Een bijbelvaste medebezoeker ging uit zijn dak toen hij ontdekte dat de ceder trouw is. 

‘De nieuwe tempels zijn gebouwd van ceders. Het klopt allemaal precies, want God is ook trouw!’ riep hij opgetogen. Even dacht ik dat hij mijn hand zou grijpen voor een rondedans, maar hij hield zich in, waarschijnlijk dacht hij aan de Covid.

In Leiden bel ik met de brugwachter, er moeten twee bruggen bediend worden voor we de haven bereiken. Hij is net aan het lunchen, maar zegt dat het helemaal gaat goedkomen. We moeten wachten in een colonne. Er gebeurt niks, we kunnen nergens aanleggen. We moeten capriolen uithalen om niet te dicht bij de woonarken te komen. Misschien is de brugwachter boven zijn kopje soep in slaap gevallen. Zullen we nog een keer bellen? We twijfelen, het laatste dat je moet doen op het water is een brugwachter irriteren. We draaien nog maar een rondje.

Ons geduld wordt beloond, brugwachter is wakker. Kalm en onopvallend varen we netjes mee met de andere boten. We vinden een perfecte plek aan de Zijlsingel met zicht op de Zuidpoort en een grasveldje met grote schaduwbomen. Vlak achter ons, midden in de zon, zit een visser op leeftijd. Hij heeft zijn bovenlijf ontbloot. Een gemoedelijke man van weinig woorden, hij vindt alles best als hij maar niet in actie hoeft te komen. Ik waarschuw de visser, zijn rug is roodverbrand, dat slaapt vast niet lekker vannacht. Hij haalt zijn schouders erover op, dat gaat nog maar net.

Ik haal dochter J op van de bushalte. Zij springt niet over de waterstralen die de Leidse bruggetjes koel houden, zij blijft juist even staan om haar enkels nat te laten worden. Ik doe het na en ontdek hoe je daar van opknapt. De brugwachter komt uit zijn hok: ‘Je kunt ook gewoon in de gracht springen als je het zo warm hebt.’ 

Ik heb niet door dat hij zijn brug net bediend heeft, maar J slaakt een kreet. Net op tijd springen we langs de neergaande slagbomen en hollen van het talud. 

Bij de boot heeft de rode visser net een dikke vis gevangen. Nu moet hij wat ondernemen. Traag staat hij op van zijn klapstoeltje en knielt neer bij de spartelende vis. Onverwacht snel haalt hij de haak uit de bek van de vis en gooit het beest terug in het water. Dan hervat hij zijn slome manier van doen.

J en ik gaan naast G zitten op de kade. Vlak voor ons vaart een gele roeiboot voorbij. Een man, nog veel ouder dan de visser, coacht twee vrouwelijke roeisters. Ze maken er werk van al zijn ze er niet op gekleed. In plaats van sportkleding dragen ze fleurige jurkjes en flaphoeden. Ze zijn minstens tachtig. Ik wijs de visser op de roeiboot met hoogbejaarden waar nog zoveel pit in zit. Vermoeid kijkt hij in de richting waarin ik wijs: ‘Die uitslovers komen hier iedere dag.’

Het meisje met de blonde paardestaart slaat het mollige meisje met de krulletjes wel drie keer hard op haar rug. Het mollige meisje krijst en komt te laat in beweging om wraak te nemen. Paardestaartje is sneller, na drie rondjes om het klimrek heeft krulletjes dat door. Ze neemt een andere route, maar raakt steeds verder achterop. Met een rood gezichtje stopt ze met rennen en besluit ze iets heel anders te doen. Met een onderhandse zwaai probeert ze het touw van de schommel een extra keer over de balk te draaien. Het lukt niet, ze probeert het bovenhands. Net op tijd duikt ze naar achter en weet de terugslingerende schommel te ontwijken. Paardestaartje wil dolgraag helpen. Van een veilige afstand roept ze haar aanwijzingen, maar krulletjes krijgt het nog steeds niet voor elkaar. Paardestaartje komt dichterbij om het voor te doen, pats, daar heeft ze een lel te pakken. Krulletjes was de rugslagen nog niet vergeten. 
G en ik zitten goud hier met een ligplaats aan de Ringvaart, een grasveldje voor de deur en uitzicht op de speelplaats waar van alles gaande is. Vandaag  gaan we nergens heen, vandaag is voor heerlijk niets doen. Gister voeren we terug met vrienden H en I van Uithoorn naar Kaageiland. Buienradar had donder en bliksem beloofd, maar dat ging allemaal niet door.

Aan het eind van de dag eten we nietsvermoedend klassieke mosselen op het terras van ‘t Kompas. Na de koffie wordt het toch wat kil, we besluiten de laatste afkikkertjes aan boord te bekomen. Hebben we de glaasjes net ingeschonken, komt buurman aan met een verhit gezicht. Hij spreekt gehaast: ‘Ik heb de brandweer gebeld, mijn accu ruikt naar hardgekookte eieren.’ 
We leven mee, dat is oprecht, maar voelen ons ook weer niet schuldig dat we ons verheugen op wat spektakel op dit brave eiland vol kaasboerderij en meditatietuin. 
Het begint veelbelovend. Twee, vier, zes brandweermannen treden aan, de een nog veiliger gekleed dan de ander. G en ik proosten nog eens met H en I. Wat heerlijk allemaal! Snel kijken we weer naar buiten om niets te missen van wat komen gaat. De dapperste twee brandweermannen gaan de boot op, buurman staat met vrouw en twee dochters bleekjes op de oever. Brandweerman nummer zeven komt eraan, in zijn armen een grote box die zo te zien onnoemelijk zwaar is. 
‘Zijn we nou van die verwerpelijke ramptoeristen als we een paar fotootjes maken?’ vraag ik aan mijn gezelschap. Ik denk wel dat mijn gezicht aangeeft dat ik niet zit te wachten op een braaf antwoord. Sterker nog, ik wacht het niet eens af, ik klik lekker door. Dit is bijna net zo leuk als een tochtje Botshol of boodschappen doen bij Appie in Vinkeveen. 

Heerlijk niets doen moet niet te lang duren, we halen de fietsen van boord. Lelijke stukjes Nederland zijn in de zomer bijna niet meer te vinden sinds de uitvinding van de zaadbom en het landelijk besluit van de Vereniging Van Plantsoenendiensten om nergens meer te maaien. We negeren de houten stem van google maps die ons sommeert om te keren als we werkelijk de Action in Sassenheim willen bereiken. Hè nee, we hebben net zo lekker de wind in de rug en wie weet wat we anders voor leuks missen in Lisserbroek. Bovendien hebben we nog best wat tijd voor vriend K komt eten. We stoppen met trappen en laten ons langs de ringvaart duwen. 
‘Elektrische fietsers voelen zich misschien altijd wel zo’, zegt G. Ik denk daarover als we zijn omgedraaid en de wind op de kop hebben. Ik weet niet, altijd maar comfortabel…. dat is ook weer zo wat.

We eten met K aan de picknicktafel bij de speeltuin. Paardestaartje en krulletjes komen aangerend, zo te zien weer dikke vriendinnen.
‘Hebben jullie het bijgelegd?’ vraag ik. 
Ze horen me niet, ze hebben het veel te druk met hollen en springen. Ik ben blij voor ze, net als voor de buurman die na de brandweerinspectie gewoon weer aan boord mocht. We vegen onze monden af en begeven ons naar Effie bij Steffie voor een fatsoenlijke kop koffie met een authentiek Kaags schuimbanaantje. Zometeen nog maar even langs het bezinningscentrum.

Vriendin H belt, ze is gedropt bij het hek van de jachthaven waar wij de nacht hebben doorgebracht. Ik ben net op weg naar de Dirk, er moeten flessen drank komen. Eén fles is voor de havenmeester, hij bood vanochtend G aan de fijne kneepjes van het achteruit inparkeren te leren. Ik haal H op bij het hek, ze is goed met drank, kan ze mooi helpen kiezen.

We hebben een mooie dag voor de boeg met een tocht over de Drecht en over de Amstel. De bestemming is Uithoorn waar vriend S op ons zal wachten. We zijn goed bezig met ons drieën, zo leren we dat niet alle bootvaarders de kleur van de lichten snappen bij de bruggen. En dat terwijl de codering toch zo mooi aansluit bij wat we gewend zijn in het verkeer. Ook op het water staat rood voor stoppen en groen voor gaan met die banaan. Bij de spoorbrug mogen wij als eerste, maar de tegenliggers, een stoet van negen boten, zijn al gegaan en daar is niets meer aan te doen. Komt het lesje van de havenmeester vanochtend even goed uit! G is in zijn nopjes. Vrolijk zwaaien we naar de colonne voorbijvarende bootjes en gooien ze een paar tomaatjes toe voor onderweg.

Uithoorn blijken we nog te kennen, de restaurantjes langs de kade, de verleidelijke brug naar de overkant waar eigenlijk alleen auto’s overheen mogen, het loopje naar de supermarkt, alles is nog krek hetzelfde als elf jaar geleden. Alleen jouweigenmarktkraam.nl is nieuw, hier kun je je knutsels en je oude meuk laten verkopen door professionele marktkooplui. Een kraampje huren voor een week kost een paar centen, maar de opbrengst is geheel voor jezelf. Vreemd. Ik stap naar binnen. ‘Is dit wel het optimale verdienmodel? Doen de marktkooplui niet harder hun best als ze beloond worden voor elke verkoop?’ vraag ik aan de manager.

Hij staat met zijn duimen onder de oksel, de voeten wijd uit elkaar, de knieën licht gebogen. Voor hij antwoordt steekt hij zijn kin nog een beetje verder naar boven en kijkt over me heen: ‘Leest u Bijna Alle Mensen Deugen eens mevrouw, daarin staat beschreven hoe je al het professionele plezier om zeep helpt met bonussen.’

O ja, Rutger Bregman heeft een hoofdstuk over intrinsieke motivatie, hoe kan ik iets vergeten waar ik het zo vreselijk mee eens ben. Gek eigenlijk dat de manager zichzelf niet overbodig heeft gemaakt als hij fan is van Rutger. Mijn hoofd brekend over deze raadsels loop ik terug naar ons plekje aan de kade, recht tegenover de Griek. S komt aangewandeld, we sluiten de dag af met ouzo en olijven.

Bus 340 heeft tien minuten vertraging, maar dan heb je ook wat. Twee jonge fraaie vrouwen stappen uit bij bushalte Centrum in Uithoorn, toevallig zijn het mijn dochters B en J. Ze varen een paar daagjes met ons mee, wat hebben we toch een geluk.

Behalve sturen hoeven we weinig te doen op het volgende stukje Amstel, bij de afslag naar de Waver liggen schoonzus L en haar man T op ons te wachten. Een tijdje terug hebben ze een oude reddingsboot gekocht, windhooswaardig, je kunt er alle oceanen mee bevaren. Vandaag loodsen ze ons naar hun eiland op de Vinkeveense plassen. Geen overbodige luxe, de Waver is supersmal, frequent en laag overbrugd en alles moet open. Bij de Proostdijersluis moeten we anderhalf uur wachten. De sluis is maar vijfentwintig meter lang en vijf meter breed, daar kan niet veel in terwijl tout Amsterdam met drijfvermogen vandaag naar de plassen wil. Als we aanleggen voor de sluis kunnen we mooi even een klein stukje wandelen van het Noord-Hollandpad. Zo, maar dat is me een leuk pad over grasdijkjes en door weilanden met echt vee. Goed dat we geen hond bij ons hebben, want die mag niet mee, daar kunnen de koeien niet tegen.

Het is tijd om weer aan boord te gaan, we zijn aan de beurt voor de sluis. Ik durf nu bovendeks te blijven met mijn ogen open, alles loopt weer goed af. Bijna elke sluis heeft een aanpalend terras, er is altijd wel een uitbater die kansen ziet in gratis spektakel. Bij de Proosterdijer is dat de eigenaar van café-restaurant Bon. Trots zwaaien wij naar de klanten op het terras, het meisje van de bediening herkent schoonzus L die voor vanavond een tafel heeft gereserveerd voor ons allen. Ze krijgt vast niet veel fooi. ‘Tot vanavond!’, roept ze, zeldzaam intrinsiek enthousiast.