De weg naar La Miana

Zangjuf E heeft vanmiddag een appgroep aangemaakt en alle achttien deelnemers van ‘Jammen in de zon’ toegevoegd. Nu zijn mijn companen nog niet meer dan namen op mijn telefoon met een eerste uiting van enthousiasme over onze muziekvakantie. Morgen zullen we elkaar, als alles volgens plan verloopt, live ontmoeten boven op een Pyreneeënberg in het voormalig klooster La Miana. Ik ben benieuwd of mijn -nog vage- beelden bij de namen kloppen. Dat is morgen, nu zit ik nog thuisaan de mooi gedekte tafel met mijn gezelschap van overzeese logees en gezinsleden. Ik ben matig tevreden over mijn kookkunsten van vanavond, maar de stemming is prima, er wordt druk in het Engels geconverseerd. Ik zie dochter B steeds enthousiaster worden over een plan om een jaar in Australië te studeren. Haar kleine fladderbeweginkjes om weg te komen van het ouderlijk huis zijn de laatste tijd omgezet naar ferme vleugelslagen. Het einde van deze ontwikkeling is nog niet in zicht. Er wordt gediscussieerd over de voordelen van de aanschaf van een bootje. Allemaal toekomstplannen, mijn hersens kunnen dat niet goed aan, die zijn bezig met de stress onder controle te krijgen voor de reis morgen. 

Als vakantie-angstige is de avond voor vertrek het moeilijkst. Ik heb ook nog een reuze ingewikkelde reis met treinen naar Brussel, vliegen naar Barcelona, bussen naar bar Anton onderaan de berg. Krantenberichten over overstromingen in Noord Spanje helpen me niet. Ik denk dat iemand een snel muziekje heeft aangezet maar het regent appjes op mijn mobiel. Als ik de kersen ga halen in de keuken kijk ik even. Bij de helft van de jamdeelnemers is de vlucht gecanceled, crisis, paniek! De getroffenen sturen berichtjes dat ze in de wacht staan bij de KLM. Een van de deelnemers schrijft dat ze weinig vliegervaring heeft, iemand legt haar uit wat inchecken is. Opeens lijkt mijn eigen reis niet zo ingewikkeld meer. Tegen het eind van de berichtenstroom is duidelijk dat juf E stevig de leiding heeft genomen op het omboekgebeuren. Dit gaat helemaal goed komen.

Als slechte slaper heb ik onlangs geleerd dat je niet op de klok moet kijken als je ‘s nachts wakker wordt, maar om half vier denk ik daar net te laat aan. Over drie uur gaat mijn wekker. Mijn hoofd stroomt vol met fantasieën, ideeën, raadsels. Sommige wil ik onthouden, de meeste wil ik zo snel mogelijk kwijt.

Het Ryanair toestel is zo basic dat er zelfs geen opbergzak aan de stoelen af kan om spullen in te doen, zoals in mijn geval een laptop, schrift en e-reader. En zou er nooit overgegeven worden bij Ryanair? Of kan het ze niet schelen waar het braaksel van de klanten terecht komt? Personeel is denk ik ook een bezuinigingspost, ik tel drie cabin-crew mensen in deze Boeing 737, allen klein en opvallend skinny. Gewicht is waarschijnlijk een selectiecriterium, scheelt natuurlijk brandstof. De crew wordt geheel teniet gedaan door de familie voor me : vader, moeder en drie zonen, allemaal van indrukwekkend formaat. Het eerste dat er op de uitklaptafeltjes wordt gezet zijn grote bekers met wine gums. De familie lijkt vastbesloten alles op te hebben voor de landing wordt ingezet. Vader claimt alle rode, moeder heeft een voorkeur voor groen. Vlak voor de grote familie worden drie rijen bezet door opgewekte jongens die liedjes zingen over hoeveel ze gaan drinken in Spanje. Ik ga me steeds meer zorgen maken over de ontbrekende braakzakjes. 

Ik bespreek mijn zorgen met de Belgische zusjes naast me die zo praktisch zijn ingesteld. Ze hebben me net verteld dat ze heel close zijn, maar elkaar binnenkort drie maanden moeten missen door de stage van het ene zusje dat dierengedragstherapeute wil worden. Ze gaan afkicken in Barcelona in een quality time week. Ik weet niet hoe ze aan deze dokter Spock termen komen, maar de methode van ergens heel veel van nemen zodat je er afstand van kan nemen lijkt me wel uit haar studieboeken. 

Een van mijn angsten is dat Ryanair vanwege haar lowbudget wezen door de verkeersleiding een vliegroute krijgt toegewezen met extra veel turbulentie. Ik zit al de hele vlucht te wachten tot we eens flink gaan dansen, maar ik heb zelden zo’n tam tochtje meegemaakt. Ah! Het venijn zit in de staart. Óf de piloot is even afgeleid óf hij moet nog flink oefenen, de landing is in ieder geval naadje. De petten van de zingende jongens vliegen door de cabine bij de harde klap en bij het remmen houdt iedereen zijn adem in, zelfs de twee huilende babies. De Belgische zusjes grijpen elkaar vast met ontzette gezichten. Natuurlijk loopt het goed af, anders kan dit blogje er niet zijn. De piloot krijgt spontaan een applaus toebedeeld als dank voor zijn tijdig ontwaken.
Veilig op de grond, het ontspannen kan beginnen. Bus naar Plaça de Catalunya, wandeling door het bruisende Barcelona, extra ontspannend drankje in zo’n hippe Matcha tent. En nu wachten tot het buskaartjesverkoopkantoor open gaat voor het laatste stukje : een bustocht van twee uur naar de Pyreneeën. Nog een paar uurtjes en dan zie ik wie er hoort bij Daphne, Sophie, Benny en de anderen uit de appgroep. Ik hoor weer muziek uit mijn mobiel. Juf E moet nu zoveel communiceren dat ze spraakberichten stuurt. Ze heeft gelijk.