Met droge ogen

‘In het pad rechts van de condooms’, antwoordt het meisje van het Kruidvat als ik haar vraag waar ik de druppels tegen droge ogen kan vinden. Ik denk dat ik het verkeerd versta en vraag het nog een keer. Ze komt met precies hetzelfde antwoord. Dit keer kijkt ze niet op, ook komt ze niet op het idee mij de juiste richting te wijzen, ze sopt winkelmandjes. 

Het zet me aan het denken. Ik zie er vast niet uit als iemand die zo regelmatig de voorraad thuis aan moet vullen dat ik het schap op eigen kracht weet te vinden. Of misschien toch? Dat de corona-crisis onze activiteiten en het afgeleide koopgedrag beïnvloedt, is bekend. Ik vermoed dat er nogal wat energie wordt gestoken in het verbeteren van bestaande relaties. Als ik dat combineer met de toenemende behoefte aan veiligheid, vooral onder ouderen, is de aanwijzing van het Kruidvat meisje niet meer verbazingwekkend.

Ik laat mijn droge ogen door de winkel dwalen en heb het schap onmiddellijk gevonden. Er staan vlaggetjes op geprikt en een groot bord met ‘Hier moet u wezen’. Ik moet inderdaad geruime tijd wachten voor er 1.5 meter beschikbaar is voor het schap en ik kan waarnemen dat 40 stuks Fun Explosion maar 24,95 kost. Netjes van Durex dat ze geen misbruik maakt van de crisis. Gold dat ook maar voor de firma Similasan. Voor een piepklein flesje neptranen moet ik tien euro neertellen. 

Een terugkerende kwaal, droge ogen, in tijden dat ik niks van het leven wil missen en dus veel te weinig knipper. Aan het begin van de crisis had ik nog volop tranen van mezelf. Ik hoefde maar langs de basisschool te fietsen waar ik voor de lockdown nog boeken aan kinderen uitleende. Nog erger werd het toen de school beplakt werd met spandoeken ‘We missen jullie zo, lieve kindjes.’ Het concert met smartlappen voor het bejaardentehuis bij mij achter, ook goed voor een toeterpartij van mijn kant.

Toen werd mijn kleinzoontje geboren, twee weken geleden. Een volmaakt ventje met alles erop en eraan. Hij maakt het goed, zijn ouders ook, mijn tranen verdwenen, nu moet ik ze kopen. Ik spring op de fiets en spoed me naar huis, want straks gaan we met hem wandelen. Onderweg word ik ingehaald door een begrafenisstoet. Ik voel me zwaar underdressed in mijn lichte zomerjurk die steeds opwaait door de harde wind. Meer dan vijftig procent kans dat er een corona-slachtoffer in de lijkwagen ligt. Ik buig mijn hoofd even in de richting van de kist.

Mijn kleinzoon is wakker, hij is nog te klein om mij te kunnen zien op de 1.5 meter, maar reageert duidelijk op mijn stem. Het is de eerste keer dat hij in de buggy mee naar buiten is. Zijn ouders namen hem tot nu toe mee in de draagzak, maar dan kunnen wij, zijn grootouders, hem niet goed zien. Ons kleine prinsje ligt te stralen op zijn schapenvachtje, zijn ogen worden groot als het wagentje begint te rijden. En zo lopen wij in een optocht met verboden veel mensen door de verlaten straten van Rotterdam. We passeren een winkel tot de nok gevuld met LP’s. De grijze eigenaar komt net naar buiten voor een hap zon. Of hij toevallig Dark Side of the Moon heeft, wil mijn dochter weten. Hij weet uit zijn hoofd dat hij dat niet heeft. Hij belooft mijn dochter een eerlijke prijs als hij er weer een bemachtigt. 

Langs de singel is de graszoom breed genoeg om neer te strijken. Kleinzoon wordt gevoed, wij krijgen beschuit met muisjes.  Nee, van deze middag wil ik niks missen, hoeft ook niet, ik heb druppeltjes.