Oostduin (2)

Vannacht was mijn moeder weer jong en nog helemaal goed. Ik droomde dat we naar Parijs zouden gaan, mijn moeder en ik.  Zij was daar zo enthousiast over dat ik bang was dat het haar zou tegenvallen. Toen ik wakker was, werd mijn angst opzij geduwd door een lichte treurigheid. Mijn moeder heeft geen tegenvallers meer, zonder geheugen heb je immers geen verwachtingen. Vandaag ga ik niet met haar naar Parijs, we gaan naar het kerstdiner in verzorgingshuis Oostduin waar zij met lotgenoten leeft op een gesloten etage.

De kappers van Oostduin hebben alle bewoners onder handen genomen. De geföhnde haren van de vrouwen zijn met haarlak verzekerd van een mooie avond, de snorren van de mannen zijn net zo kaarsrecht bijgeknipt als de haren in hun nek. Mijn moeder is, zoals altijd, blij me te zien. Opgetogen stelt ze me aan andere bewoners voor als haar zus. Ik neem haar mee naar het restaurant waar een heel team klaar staat om een perfecte avond te verzorgen.

Ook bij Oostduin is december een drukke maand. Naast de vaste activiteiten zoals knutselen met kinderen, de schilderclub en het bewegen op muziek zijn er uitjes met de grote bus. Ik was laatst ingeloot en mocht mee als de begeleider van mijn moeder naar een Kerstmarkt.

Mijn moeder ging onbevangen mee, zelf had ik wel degelijk verwachtingen over mijn eerste kerstmarkt. Knapperige live-vuurtjes, tafels met bekers dampende glühwein, deerntjes met kniekousen en hoog opgebolde bloesjes die je van alles mag vragen. Kerstbomen natuurlijk, lampjes, een orkestje met meerstemmige zang, kraampjes vol lokaal gemaakte kadootjes met opbrengst voor een goed doel. Dat. 

Misschien bestaan zulke kerstmarkten wel, maar wij gingen naar de kerstmarkt van Intratuin in Zevenhuizen en dat is andere koek. Ten eerste is het overdekt en afgesloten. Zonder twijfel handig met deze bejaarden die kunnen ontsnappen en dan gevaar lopen, maar het romantische, winterse is er af. Op een echte kerstmarkt trotseer je kou en donkerte, stap je stoer rond met je oorwarmers op. Van de overdekte intratuin met de bakken tropische vissen krijg ik geen ferm gevoel, het is er te warm voor en te gelijkvloers. Intratuin heeft wel zijn best gedaan. Er zijn nepbergen met piepkleine sneeuwhuisjes, een werkende mini skilift met lachende poppetjes. Je kunt mee in een treintje dat heen en weer rijdt tussen de Nordmannen en de orchideeën. Uit het plafond komt triangelgeluid, de self-service restauratie schenkt chocolademelk.

Mijn moeder had geen belangstelling voor de miniatuur wintertaferelen, het enige dat haar nog echt interesseert zijn kinderen. Nu liepen er bijzonder weinig rond, die dag in de Intratuin. Bij een stukje nagebouwde Efteling kwam alles weer goed. De pratende kabouters in kinderformaat waren voor mijn moeder levensecht. De geringe variatie in teksten van de poppen zat haar niet in de weg. Zelf babbelde ze onafgebroken terug. 

Nu, aan de kersttafel van Oostduin, is ze aanmerkelijk stiller. De avond wordt afgepept door operazangeres Marijke met pianist Jos. De kerstliederen zijn bedoeld om mee te zingen, maar daar is Marijke’s stem te overweldigend voor, we luisteren. Tussen de nummers door vertel ik mijn moeder over mijn droom. Ze heeft geen idee waar ik het over heb. Maar als ik haar schets hoe ze ooit met mijn dochter naar Parijs is gereisd, laat ze zich tegen de rugleuning van haar stoel vallen. Ze sluit haar ogen en huivert. Als ze haar ogen opent glanzen ze, alsof ze even heeft gehuild. Misschien was er achter de schermen toch iets van een herinnering, niet meer in beelden, alleen een gevoel. 

Haar ogen zoeken in de zaal, vast naar die van mij. Voor ze die gevonden heeft, zingt Marijke haar met ‘Ave Maria´ terug in haar lethargie.