Straatlevenr

Spaans leren vanuit het Engels. Na de misverstanden in de Spaanse kroeg deze zomer heb ik de gratis app Duolingo gedownload op mijn mobiel. De eerste lessen zijn veelbelovend, ze zijn afwisselend, vlot, vrolijk en ik verdubbel mijn woordenschat voor ik met mijn ogen geknipperd heb. OK, ik moet wat advertenties uitzitten, maar dat is juist goed voor het incuberen van de nieuwe Spaanse vocabulair. De app vraagt naar mijn sexe en leeftijd, daarom gaan de advertenties over fillers en sportscholen. Sommige filmpjes moet ik negenentwintig seconden lang verduren voordat het verlossende kruisje verschijnt waarmee ik de verontrustende beelden kan wegklikken.

Na les vier begint het gedonder. De stof wordt ingewikkelder, als ik een fout maak betaal ik een zware prijs. Ik moet met edelstenen betalen en o wee, als ik er niet genoeg van heb. Dan moet ik upgraden naar een betaalde versie van Duolingo of ik ga terug in niveau. Het gaat dus niet zo snel met mijn Spaans en door het teveel bezig op mijn telefoon heb ik nu ook nog eens een subacromiaal pijnsyndroom opgelopen. Onhandig want allerlei doodnormale handelingen doen nu helse pijn en dat heeft gevolgen.

Voorbeeld. Ik deed laatst mee met het YMCA popkoor aan een singalong in de haven van Scheveningen, een vrolijke happening waarbij het publiek wordt aangemoedigd heel hard mee te zingen met bekende deunen. Bij het nummer van André Hazes sloegen de koorleden spontaan de armen om elkaar heen om samen van links naar rechts te wiegen (en weer om natuurlijk). Door mijn blessure kon ik daar slechts voor de helft aan meedoen.

‘Het is niks persoonlijks hoor’, fluisterde ik in mijner linkerbuurvrouwe oor, maar die hoorde dat niet door het Hazesgeweld en zo ontstond er een naar misverstand. 

Ander voorbeeld. De jaarlijkse wandeltocht met start en eindpunt in de dokter A. Vogeltuinen bij ‘t Harde wordt opgeluisterd door een bedreven fanfareorkest. Ze spelen erg luid, de mensen bij de inschrijftent vragen de bandleider of ze wat verder weg willen gaan staan. Ze kiezen een nieuwe locatie en wel pal naast ons picknick-kleed. Aangeraden door de VVV in Elburg toen ik vroeg om een plek met chill-gras, met schaduwbomen en liefst met water om de voeten in te dopen, maar nu wordt de kaas van onze broodjes geblazen door een tuba.

Ik ga een beetje onderuit liggen op het kleedje, duw de kaas terug in mijn bolletje en besluit het orkest eens goed te observeren. Kan ik erachter komen wie in dit muzikale gezelschap de informeel leider is? Ik gok op de voorste bugelspeler die zo vals uit zijn oogjes loert en iedereen scherp in de gaten houdt. Als ik de maat wil meeslaan om te kijken hoe hij daarop reageert vergeet ik mijn syndroom. De orkestleden vatten mijn pijnkreet zeer persoonlijk op.

Ik wil dus weer een gewone arm en voer daartoe de opdrachten van mijn fysiotherapeute uit. Ze stuurt me de straat op zonder telefoon en gebiedt me flink met mijn armen te zwaaien en grote passen te maken, liefst uren per dag. Nu ik gedwongen ben aandacht te besteden aan de wereld om me heen, blijkt dat geen straf te wezen. Ik zie dat mede-straatgebruikers zich gedienstig opstellen, zich inspannen van nut te zijn. Als een passant probeert aandacht te trekken van een tweede passant, maar die ander heeft oortjes in, is er altijd een derde die ongevraagd zorgt dat de verbinding toch tot stand komt. Dit komt vaker voor dan je denkt, men is hier op straat heel druk mee. Mensen gedragen zich over het algemeen als goed opgeleide padvinders. Ze groeten elkaar, ze helpen bejaarden met oversteken, ze helpen de jeugd met hun woordkeus als ze ergens niet op kunnen komen. Het straatleven is veel socialer dan ik dacht. Men ruimt zelfs straatafval op en laat genoeg liggen zodat ik af en toe ook wat kan oprapen. Ik heb al een sleutelhanger met ‘I Love Mexico’ erop, een kleine Takkie van Jip en Janneke en vandaag vond ik een zelfgekleid vogeltje met een echt veertje als staart. 

Die verrotte arm heeft mijn leven verrijkt. Nu dat Spaans nog.